بیومگنلیت منیزیم سیترات

منیزیم یک ماده معدنی ضروری در تغذیه انسان ها می باشد که عملکردهای بیولوژیکی بسیار وسیعی دارد و در بیش از 300 واکنش متابولیک شرکت می کند. حدود 60% منیزیم کل بدن در استخوان ها قرار دارد. وجود این ماده برای انجام فرآیندهای بیولوژیکی اصلی مانند تولید انرژی سلولی، تولید اسیدهای نوکلئیک و پروتئین هاضروری می باشد.

میزان مورد نیاز منیزیم بدن:
بدن یک بزرگسال روزانه 300 تا 400 میلی گرم منیزیم نیاز دارد اما این نیاز در مواردی چون فشار و بار سنگین امور روزمره، استرس، دوران پس از پشت سر گذاشتن یک بیماری، حاملگی، شیردهی و حتی در دوره رشد افزایش می یابد. نیاز روزانه به منیزیم در رده های سنی مختلف تا 350 میلی گرم، برای خانم های باردار و شیرده تا 400 میلی گرم و برای افراد بالای 50 سال نیز تا 400 میلی گرم توصیه شده است.

عوارض کمبود منیزیم:
1- افسردگی
2- تشدید حمله های عصبی
3- تشدید و ازدیاد تعداد حمله های میگرنی
4- تشدید آترواسکلروزیس و ایجاد زخم های داخل عروق کوچک و متوسط
5- کاهش کلسترول خوب (HDL) و افزایش کلسترول بد (LDL)
6- استرس و بی قراری
7- تشدید دیابت نوع 2
8- ایجاد آب مروارید
9- کاهش تمرکز و ضعف حافظه

نقش و عملکردهای مهم منیزیم:
سلامت استخوان ها و دندان ها:
منیزیم به استفاده بهینه از کلسیم به منظور ترمیم و حفظ سلامت استخوان ها و دندان ها کمک می کند. بدون منیزیم عملا بدن نمیتواند از کلسیم استفاده کند. منیزیم محرک تولید هورمون کلسیتونین است، این هورمون توسط غذه تیروئید ترشح و وظیفه آن تنظیم میزان کلسیم در جریان خون می باشد. همچنین منیزیم باعث تبدیل فرم های غیر فعال ویتامین D به ویتامین D فعال و قابل استفاده برای بدن می شود، پس برای داشتن دندان ها و استخوان های سالم نیاز است در کنار کلسیم و ویتامین D میزان کافی از عنصر منیزیم بطور روزانه دریافت گردد.
در سال 2005 تحقیقی توسط محققین آمریکایی انجام و گزارش آن در مجله انجمن پزشکی طب سالمندان در آمریکا منتشر  گردید، در این تحقیق مشاهده شد افرادی که در برنامه غذایی خود از غذاهای سرشار از منیزیم و یا مکمل های غذایی منیزیم به طور مرتب استفاده کرده اند درارای تراکم استخوانی بالاتری نسبت به افرادی می باشند که میزان کمتری منیزیم در برنامه غذایی خود اختصاص داده اند. این تحقیق بروی افراد با ملیت ها و نژادهای مختلف صورت گرفت.

تولید انرژی و ای تی پی (ATP):
منیزیم برای فعالیت غدد فوق کلیوی که بسیاری از هورمون های مولد انرژی توسط آن ها ترشح می شوند نیاز است، از طرفی، دیگری بسیاری از آنزیم ها که نقشی در متابولیسم کربوهیدرات ها و تبدیل آن ها به انرژی دارند توسط منیزیم فعال می گردند. به همین جهت کمبود منیزیم با علائمی از قبیل خستگی و کاهش انرژی همراه است.

دیابت و رابطه آن با منیزیم: 
منیزیم نقش مهمی در متابولیسم کربوهیدرات و تبدیل آن ها به انرژی ایفا می کند، افراد مبتلا به دیابت نوع دو معمولا دارای سطح پایینی از عنصر منیزیم می باشند به همین جهت تصور می شود مصرف مکمل های منیزیم برای افراد مبتلا به دیابت می تواند مفید باشد. همچنین منیزیم محرک غده پانکراس (لوزالمعده) برای آزادسازی هورمون انسولین است، این هورمون قند را از سطح خون جمع آوری و آنرا آماده برای ورود به سلول ها می کند تا در آنجا به سوخت و انرژی تبدیل شود.

چه مکمل منیزیمی مناسب تر است:
نمک آلی منیزیم مثل منیزیم لاکتات، منیزیم گلیسینات و منیزیم سیترات جذب بهتری نسبت به بقیه دارند و منیزیم کلراید نیز جذب قابل توجهی دارد. کمترین جذب منیزیم از اکسید منیزیم اتفاق می افتد که تقریبا 4% منیزیم آن جذب می شود.
منیزیم موجود در مکمل بیومگنلیت از نوع ملح آلی سیترات بوده و با فراهمی زیستی (جذب گوارشی) 90 درصدی، بهترین منبع منیزیم شناخته شده است.
منیزیم سیترات (بیومگنلیت) در کنار جذب تقریبا کاملی که دارد بهترین اثر را در بهبود یبوست و بالاترین اثر بخشی را در پیشگیری و دفع سنگ کلیه دارد (به دلیل داشتن سیترات) و همچنین فاقد تحریکات گوارش می باشد.